اللَّهُمَّ إِلَيْكَ أَفْضَتِالْقُلُوبُ، وَمُدَّتِ الاََْعْنَاقُ، وَشَخَصَتِ الاََْبْصَارُ، وَنُقِلَتِ الاََْقْدَامُ، وَأُنْضِيَتِالاََْبْدَانُ.
اللَّهُمَّ قَدْ صَرَّحَ مَكْنُونُ الشَّنَآنِ وَجَاشَتْمَرَاجِلُالاََْضْغَانِ
اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُوا إِلَيكَ غَيْبَةَ نَبِيِّنَا، وَكَثْرَةَ عَدُوِّنَا، وَتَشَتُّتَ أَهْوَائِنَا

ترجمه

از دعاهای امام عليه السلام به هنگام مقابله با دشمن در ميدان جنگ[1].

خداوندا!قلبها به تو پيوسته،گردنها بسوی تو كشيده شده و چشمها خيره‏ قدمها جابجا!و بدنها كهنه گرديده است.
خداوندا!عداوت اينها آشكار گرديده! و ديگهای كينه شان به جوش آمده!خداوندا شكايت‏ خود را بسوی تومي آوريم كه پيامبرمان از ميان ما رفته،دشمنانمان فراوان،و خواسته ‏هامان پراكنده ‏شده است.
«پروردگارا درهای صلح و عدالت را بين ما و بين قوم ما به حق بگشا كه ‏تو بهترين گشايندگانی‏»(سوره اعراف (7)،آيه 88)

توضيحات

[1]اين سخن را«نصر ابن مزاحم‏»در كتاب‏«صفين‏»ص 231 و«عبد العزيز ابن‏ يحيی جلودی‏»در كتاب صفين طبق نقل مرحوم مجلسی.و«شيخ مفيد»دركتاب‏«النصره‏»نقل كرده ‏اند.
(مصادر جلد3 صفحه‏229)