إلی زياد بن أبيه وهو خليفة عامله عبدالله بن العباس علی البصرة، وعبد الله عامل أميرالمؤمنين عليه السلام يومئذ عليها وعلی كور الاَهوازوفارس وكرمان: السلام يومئذ عليها وعلی كور الاَهوازوفارس وكرمان:

وَإِنِّي أُقْسِمُ بِاللهِ قَسَماً صَادِقاً، لَئِنْ بَلَغَني أَنَّكَ خُنْتَ مِنْ فَيْءِالْمُسْلِمِينَ شَيْئاً صَغِيراً أَوْ كَبِيراً، لاَََشُدَّنَّ عَلَيْكَ شَدَّةً تَدَعُكَ قَلِيلَ الْوَفْرِ ثَقِيلَ الظَّهْرِ ضَئِيلَ الاََْمْرِ وَالسَّلاَمُ

ترجمه

از نامه ‏های امام عليه السلام [1]

نامه‏ ای است كه امام عليه السلام به‏«زياد بن ابيه‏»جانشين فرماندارش‏عبد الله بن عباس در«بصره‏»نوشته است و«عبد الله بن عباس‏»در آن روزگار فرمانداری‏ «بصره‏» و «اهواز» و «فارس‏»و«كرمان‏» و ديگر نواحی آنجا را از طرف امام عليه السلام ‏عهده ‏دار بود:
صادقانه به خداوند،سوگند ياد می‏كنم اگر گزارش رسد كه از غنائم و بيت-المال مسلمين چيزی كم يا زياد به خيانت‏برداشته‏ای،آنچنان بر تو سخت‏بگيرم كه‏در زندگی كم‏بهره و بی‏نوا و حقير و ضعيف شوی و السلام

توضيحات

[1]«ابن واضح‏»در تاريخ خود جلد 2 ص‏193 و«بلاذری‏»در كتاب‏«انساب الاشراف‏»ص 162 چاپ اعلمی آن را آورده ‏اند.
و«بيهقی‏»در كتاب‏«المحاسن و المساوی‏»جلد 2 صفحه 201 چاپ مصرجملاتی از اين نامه را ذكر كرده است.
(مصادر نهج البلاغه جلد3 ص‏243)