أَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ بَلَغَنِي عَنْكَ أَمْرٌ، إِنْ كُنْتَ فَعَلْتَهُ فَقَدْ أَسْخَطْتَ رَبَّكَ، وَعَصَيْتَ إِمَامَكَ، وَأَخْزَيْتَ أَمَانَتَكَ بَلَغَنِي أَنَّكَ جَرَّدْتَ الاََْرْضَفأَخَذْتَ مَا تَحْتَ قَدَمَيْكَ، وَأَكَلْتَ مَا تَحْتَ يَدَيْكَ، فَارْفَعْ إِلَيَّ حِسَابَكَ، وَاعْلَمْ أَنَّ حِسَابَ اللهِ أَعْظَمُ مِنْ حِسَابِ النَّاسِ، وَالسَّلاَمُ

ترجمه

از نامه های امام عليه السلام به يكی از فرماندارانش [1]

اما بعد!درباره تو به من جريانی گزارش شده است، كه اگر انجام داده ‏باشی پروردگارت را بخشم آورده ‏ای.امامت را عصيان كرده ‏ای، و امانت (فرمانداری)خود را به رسوائی كشيده‏ ای.
به من خبر رسيده كه تو زمينهای آباد را ويران كرده ‏ای و آنچه توانسته ‏ای ‏تصاحب نموده ‏ای.و از بيت المال كه زير دستت‏ بوده است‏ بعه خيانت‏ خورده ‏ای فورا حساب خويش را برايم بفرست،و بدان كه حساب خداوند از حساب مردم ‏سخت‏تر است!و السلام.

توضيحات

[1]اين نامه در كتاب عقد الفريد ج 4 ص 355 آمده است.
ابن ميثم و علامه خوئی اين نامه را در شرح خود نياورده ‏اند در حالی كه ‏ابن ابی الحديد و عبده در شرح خود آن را نقل نموده ‏اند.
بلی مرحوم خوئی پس از ذكر نامه 40 بعنوان تتميم آن را ذكر كرده است.