نامه(48)
ومن كتاب له عليه السلام
إلى معاوية
وَإِنَّ الْبَغْيَ وَالزُّورَ يُوتِغَانِ الْمَرْءفِي دِينِهِ وَدُنْيَاهُ، وَيُبْدِيَانِ خَلَلَهُ عِنْدَ مَنْ يَعِيبُهُ، وَقَدْ عَلِمْتُ أَنَّكَ غَيْرُ مُدْرِكٍ مَا قُضِيَ فَوَاتُهُ وَقَدْ رَامَ أَقْوَامٌ أَمْراً بِغَيْرِ الْحَقِّ، فَتَأَوَّلوا عَلَى اللهِفَأَكْذَبَهُمْ فَاحْذَرْ يَوْماً يُغْتَبطُفِيهِ مَنْ أَحْمَدَ عَاقِبَةَ عَمَلِهِ وَيَنْدَمُ مَنْ أَمْكَنَ الشَّيْطَانَ مِنْ قِيَادِهِفَلَمْ يُجَاذِبْهُ.
وَقَدْ دَعَوْتَنَا إِلَى حُكْمِ الْقُرْآنِ وَلَسْتَ مِنْ أَهْلِهِ، وَلَسْنَا إِيَّاكَ أَجَبْنَا، وَلَكِنَّا أَجَبْنَا الْقُرْآنَ إلى حُكْمِهِ، وَالسَّلاَمُ
ترجمه
از نامه هاى امام عليه السلام به معاويه [1]
ظلم و ستم و كارهاى خلاف حق،انسان را در دين و دنيايش به هلاكت مىاندازد.
و نقائص و عيوب او را نزد عيب جويان آشكار مى سازد من مىدانم كه آنچه از دست رفته بدست نتوانى آورد.گروهى در مطالبه امرى به ناحق برخاسته اند و در اين راه سوگند ياد كرده اند،خداوند هم اين سوگندشان راتكذيب كرده است.
(اى معاويه)از روزى بر حذر باش كه افرادى كه كارهاى پسنديده انجام داده اند خوشحالند،و تاسف ميخورند چرا كم عمل كرده اند،و كسانى كه شيطان را زمامدار خود قرار داده اند سخت پشيمان مىگردند.
تو ما را به حكم قرآن دعوت كردى در حاليكه خود اهل قرآن نيستى،و ماهم پاسخ مثبت به تو نداديم.بلكه به قرآن پاسخ داديم و حكمش را پذيرفتيم،و به آن تن درداديم.و السلام
توضيحات
[1]روزى كه جنك بين سپاه امام(ع)و معاويه سخت درگير شده بود كه شب آن را ليلة الهرير مى نامند و معاويه بر اساس پيشنهاد عمرو عاص قرآنها را بر نيزه كرد و اختلاف بين سپاه عراق انداخت،معاويه نامه اى به امام(ع)نوشت،نامه مورد بحث و پاسخ آن مىباشد.
اين نامه را ابراهيم ابن ديزل در كتاب صفين و نيز نصر ابن مزاحم در كتاب صفين ص493 نقل كرده اند.
احمد ابن اعثم كوفى در كتاب الفتوح ج3 ص 322 نيز آن را آورده است(مصادر نهج البلاغه ج3 ص 382-384)
البته آنچه مرحوم رضى نقل كرده قسمتى از آن نامه است.