إلی معاوية
فَسُبْحَانَ الله! مَا أَشَدَّ لُزُومَكَ لِلاََْهْوَاءِ الْمُبْتَدَعَةِ، وَالْحَيْرَةِ الْمُتَّبَعَةِ مَعَ تَضْيِيعِ الْحَقَائِقِ وَاطِّرَاحِ الْوَثَائِقِ، الَّتِي هِيَ لله طِلْبَةٌ وَعَلَی عِبَادِهِ حُجَّةٌ. فَأَمَّا إِكْثَارُكَ الْحِجَاجَفِي عُثْمانَ وَقَتَلَتِهِ، فَإِنَّكَ إِنَّمَا نَصَرْتَ عُثْمانَ حَيْثُ كَانَ النَّصْرُ لَكَ، وَخَذَلْتَهُ حَيْثُ كَانَ النَّصْرُ لَهُ، وَالسَّلاَمُ
ترجمه
از نامه های امام عليه السلام به«معاويه»،
سبحان الله!چقدر به هوا و هوسهای بدعت آميز و سرگردان كننده وابسته ای،آن هم همراه تضييع حقائق، و دور افكندن دلائل مطمئن كه مطلوب خداوند است و اتمام كننده حجت.
اما اينكه بسيار به خون«عثمان»و نسبت به كشندگان او احتجاج می كنی(به روشنی بايد بگويم:)تو آنجا به ياری«عثمان»بر خاستی كه درحقيقت ياری خودت بود،ولی در آنجا كه تنها ياری عثمان بود،دست ازياريش برداشتی!و السلام
